چگونه دیابت بر بهبود زخم تاثیر می‌گذارد ؟

زخم یا زخم که زمان بیشتری برای درمان دارد می‌تواند نشان‌دهنده بیماری زمینه‌ای مانند دیابت باشد که تاثیر مستقیم بر توانایی بدن در التیام زخم دارد . دیابت پاسخ مستقیم به ناتوانی موجود در تولید یا استفاده از انسولین است . انسولین هورمونی است که می‌تواند گلوکز , یا شکر را به انرژی تبدیل کند . این امر تاثیر مستقیمی بر توانایی بدن در التیام زخم دارد .

زخم‌ها در بیماران مبتلا به دیابت نه تنها به آهستگی التیام می‌یابند بلکه پتانسیل بیشتری برای بدتر شدن دارند , بنابراین نیازمند توجه بیشتری نسبت به زخم طبیعی هستند . در یک بیمار مبتلا به دیابت موارد متعددی وجود دارد که شامل موارد زیر می‌شود :

سطح گلوکز خون

نوروپاتی دیابتی:

نقص سیستم ایمنی

عفونت

گلوکز خون در خون

قند خون مهم‌ترین عامل در فرآیند التیام زخم است . هنگامی که سطح گلوکز خون بالا باشد , سرخرگ‌ها در بدن باریک می‌شوند و مانع از جریان خون نرمال می‌شوند که منجر به موارد زیر می‌شود :

از انرژی دادن به سلول‌ها جلوگیری می‌کند

جلوگیری از عملکرد موثر سیستم ایمنی

افزایش التهاب در سلول‌های بدن

1- نوروپاتی دیابتی

نوروپاتی دیابتی اختلالی است که به اعصاب بیمار منجر می‌شود و باعث از دست رفتن احساس می‌شود . این بدین معنی است که فرد نمی‌تواند تاول , عفونت یا زخم جراحی را حس کند . از آنجا که بیمار نمی‌تواند جراحت را بدتر کند , ممکن است فرد را از درخواست کمک‌پزشکی که منجر به زخم بیشتر یا بدتر شدن زخم می‌شود , به تاخیر بیندازد .

نقص سیستم ایمنی

بسیاری از افرادی که مبتلا به دیابت هستند با سیستم ایمنی خود مشکل دارند . این به خاطر فقدان سلول‌های محافظ ایمنی است که برای التیام زخم فرستاده‌شده , در حالی که توانایی آن‌ها برای انجام عمل کاهش می‌یابد . این امر می‌تواند باعث شود سیستم ایمنی به درستی عمل نکند و باعث بهبودی زخم و خطر عفونت بیشتر شود .

بیماری‌های عفونی

افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر بالاتری از ابتلا به عفونت بد قرار دارند . این عمدتا ً به خاطر سیستم دفاعی ضعیف است . بدن زمان سختی برای جدا کردن باکتری‌های بد دارد که باعث عفونت می‌شود .

سطح بالای قند خون نیز برای عفونت مقصر است . باکتری‌هایی هستند که در سطوح بالای شکر در خون رشد می‌کنند , خطر عفونت در حال توسعه را افزایش می‌دهند و یا عفونت را بدتر می‌کنند .

اینها فقط برخی از عوامل موثر در التیام زخم هستند . اغلب این موارد با معاینات منظم با پزشک خود و نیز حفظ یک تغذیه سالم کاهش یا کاهش می‌یابند . اما پیش از انجام هر کاری , همیشه ایده خوبی است که با پزشک یا پزشک خود مشورت کنید.

مطالعه بیشتر در وبسایت رسمی مهدی دهقانی زاده

درمان زخم، انواع زخم و عوامل خطرساز

درمان زخم، انواع زخم و عوامل خطرساز

زخم هر گونه آسیب یا برش در سطح پوست است. زخم ها می توانند:

• تصادفی باشند به عنوان مثال سوختگی، خراش، بریدگی باکاغذ و … است
• زخم جراحی به عنوان مثال برش برای حذف آپاندیس بیمار
• به علت بیماری های زمینه ای مانند زخم های دیابتی و عروقی رخ دهد
• برخی از مشکلات پوستی نیز ممکن است به زخم تبدیل شوند به عنوان مثال اگزما یا پسوریازیس

زخم معمولا به دو دسته تقسیم می شود:

• زخم حاد
• زخم مزمن

زخم های مزمن زخم های حادی هستند که از طریق مراحل درمان به طور طبیعی پیشرفت نمی کنند. آنها ممکن است بسیار آهسته بهبود یابند، فقط بخشی از زخم التیام یابد یا دوباره پس از بهبود جزئی یا کامل، رخ دهند. این زخم های مزمن تقریبا همیشه همراه با بیماری های پیش زمینه است که بر روی گردش خون یا نحوه ی عملکرد سلول ها در محل زخم تأثیر می گذارند. زخم هایی که بهبودشان مدت زمانی طولانی طول می کشد نیاز به مراقبت ویژه دارند. مهم است که نه تنها زخم را درمان کنید بلکه علت به وجود آمدن آن را تشخیص داده تا از خطر ایجاد زخم های جدید دیگر حداقل شود.

 

انواع عمده زخم های مزمن

هر گونه زخم حاد (به عنوان مثال، پارگی پوست ، برش جراحی) می توانند مزمن شوند، در صورتی که فرد دارای عوامل خطری باشد که بر روی بهبود زخم تاثیر می گذارند. با این وجود انواع زخم هایی که اکثر زخم های مزمن را تشکیل می دهند، عبارتند از:

 

• زخم های فشاری (Pressure injuries)

همچنین با نام زخم بستر نیز شناخته می شوند، این زخم ها به علت فشار و یا نیروی برش (نیروهای برشی در جهت مخالف به نقاط متفاوتی از جسم فشار می‌آورند می‌توانند باعث ایجاد برش در جسم شوند) روی پوست است. این زخم معمولا در افرادی که تحرک محدودی به علت بیماری و یا ضعف دارند و نمی توانند به طور منظم بخشی از بدن و یا تمام بدن خود را به موقعیت های مختلف حرکت دهند، رخ می دهد. پوست در نقاط بدن با بیشترین فشار آسیب می بیند و زخم های سطحی کوچک تا زخم های عمیق برجا می گذارند که عمق بعضی از آن ها می تواند تا استخوان گسترش یابد.

 

زخم های دیابتی

این زخم ها معمولا بر روی پاها شروع می شوند و نتیجه تغییرات در اعصاب و گردش خون بدن هستند که ناشی از دیابت است. سه نوع اصلی وجود دارد:

1. نوروپاتیک یا عصبی (به علت کمبود احساس در پا، به طوری که به عنوان مثال یک تاول ناشی از کفش جدید می تواند به راحتی عفونی شده و فرد به دلیل عدم وجود درد متوجه نشود)؛
2. ایسکمیک (به علت کمبود خون یا گردش خون ضعیف است، همچنین بیماری سرخرگ محیطی نامیده می شود)؛
3. عصبی-ایسکمیک (با دلیل ترکیبی از گردش خون ضعیف و کم حسی در پا).

زخم ها و عفونت های جدی، اگر درمان نشده رها شوند و یا حتی در حال درمان، ممکن است منجر به قطع عضو جزئی ( انگشت پا یا مچ به پایین) و یا عمده (زیر و یا بالای زانو) شود. زخم ناشی از جراحی قطع عضو نیز در معرض خطر زخم مزمن شدن است به همین علت وقتی شخصی قطع عضو دارد احتمال نیاز به یک قطع عضو دیگر بسیار افزایش می یابد.

  

• زخم های پا

زخم پا زخم بین زانو و مفصل مچ پا است که به علت مشکلات ناشی از گردش خون در ناحیه پا به کندی بهبود می یابد. این زخم ها می توانند موارد زیر را شامل شوند:

شریانی (Arterial): این نوع زخم معمولا در قسمت پایین پا اتفاق می افتد. این زخم ها می توانند کوچک و گاهی عمیق و اغلب بسیار دردناک باشند. آنها زمانی اتفاق می افتند که جریان خون شریانی در این منطقه کاهش پیدا می کند و اغلب در بین افرادی که دچار نوعی بیماری قلبی هستند، رخ می دهد.

وریدی (Venous ): این نوع زخم در اطراف ناحیه مچ پا اتفاق می افتد. زخم های وریدی کم عمق هستند و می توانند دردناک باشند. آنها زمانی ایجاد می شوند که رگهای پاها آسیب دیده یا به درستی کار نمی کنند و بنابراین خون را به طور موثر به همان اندازه که باید به قلب باز نمی گردانند. هنگامی که یک پا متورم آسیب می بیند، تورم می تواند مانع بهبودی عادی شود و منجر به زخم پای وریدی شود.

زخم ترکیبی: این زخم ناشی از ترکیبی از بیماری های وریدی و شریانی است.

 برای کسب اطلاعات بیشتر در این خصوص به وبسایت رسمی مهدی دهقانی زاده مراجعه نمایید.